Laia Estruch wystawia w Muzeum Reina Sofía: „Na początku ludzie śmiali się z mojej pracy”

Estruch przyznała wczoraj z rozbawieniem, że jej kariera została „w pewnym sensie naznaczona dziwacznym badaniem głosu, który należy odkryć, lub głosów, które należy odkryć, które wszyscy w sobie nosimy. I w tej pracy uświadomiłem sobie, że ciało głosu jest najbardziej performatywnym ciałem, jakie znam do dziś, ponieważ rodzi się i umiera, a jego trwanie jest bardzo krótkie. i musimy je ciągle generować”.

I stała się wzruszona, podobnie jak wcześniej współkuratorka wystawy Mariana Cánepa Luna – wspólnie z Maxem Andrewsem – i jak sam Segade, aż musiała przerwać wyjaśnienia: „Jestem bardzo, bardzo wdzięczna, Manuelu. Dziękuję za przyjęcie naszego projektu i docenienie mojej pracy. W imieniu moich kolegów, jest dla mnie niesamowitym przeżyciem znaleźć się na korytarzach Muzeum Reina Sofía. Pracujemy ciężko, bardzo skrupulatnie, trudno być artystą w tym kraju. I pracujemy dalej, to niesamowite”.

„Naprawdę, jestem bardzo podekscytowany, bo zajęło mi to dużo czasu. Zastanawiałam się, co robię przez cztery lata, skoro nikt do mnie nie dzwonił, nikt nie umawiał się ze mną na wizytę. Dodała, że ​​była „bardzo szczęśliwa, mogąc ponownie zobaczyć niektóre ze swoich prac i zobaczyć, jak odbijają się echem we wszystkich naszych wspólnych podróżach, ponieważ rozumiem je jako inne ciała, które towarzyszyły mi w tych badaniach”.

Wyjaśniła, że ​​nie tworzy rzeźb, ale raczej „rysuję je, projektuję i myślę o nich tak, że dają mi serię działań, obwodów i dynamiki w sobie, które działają jako miejsce badań, jako laboratorium sceniczne, jako scena, która wydaje dźwięki, generuje jakiś dźwięk, jakiś głos, jako instrument, a także jako partytura sceniczna, dzięki czemu mam miejsca, o które mogę się oprzeć. Ponieważ postrzegam performans jako coś spoza interpretacji. Kiedy występuję na żywo, kontynuuję swoje poszukiwania, niczego nie gwarantuję, podejmuję ryzyko.

W ramach wystawy Estruch wystąpi na żywo kilkakrotnie. Wystawę tę Segade określił jako „retrospektywę połowy kariery”. Stwierdził również, że „w ramach tej wystawy dzieje się coś bardzo ważnego”: młodzi artyści, którzy za poprzedniego kierownictwa byli prezentowani w programie Fisuras w „nieco mniejszych przestrzeniach, zaczynają być teraz włączani do ogólnego programu wystawy”. „Ta przestrzeń międzypokoleniowa jest niezbędna do zrozumienia teraźniejszości. Przeszłość jest czymś nieprzewidywalnym i właśnie to zanieczyszczenie teraźniejszością pozwala nam kreować o wiele odmiennych przyszłości niż te, które niestety czasami mamy tuż pod nosem” – tłumaczył twórca.